ببخشید!شما کدام آقای پرستویی هستید؟

... من به آن خود شیفتگی ها نرسیده ام، نمی خواهم هم برسم. به نظر من یک طاعون است که آدم در عرصه زندگی به یک خود شیفتگی برسد. همیشه می گویم که دوتا «پرویز پرستویی» وجود دارد؛ یک پرویز پرستویی که یک بیوگرافی و شناسنامه دارد، زادگاهش همدان است، بزرگ شده دروازه غار و خزانه، زن و بچه دارد و... و الان هم دارد زندگی اش را می کند.  اما یک پرویز پرستویی دوم هم وجود دارد که ساخته و پرداخته اجتماع است. یعنی آدم ها آن را در اجتماع ساخته اند. یک جایگاهی داده اند، که وقتی من «پرویز پرستویی» اول نگاهش می کنم، می گویم: «دمشان گرم، جایگاه خوبی بهش داده اند» حالا اگر چه خودش هم تلاش کرده، زحمت کشیده، ولی جایگاه خوبی بهش داده اند. وقتی من پرویز پرستویی دوم را می بینم. نمی گویم «آره، ما اینیم دیگر!» من اینجا تنها چیزی که به مغزم خطور می کند، می گویم خیلی خوب، آن پرویز پرستویی اول، مسئولیتش سنگین تر شده است، یعنی باید آن پرویز پرستویی دوم را برای آدم هایی که ساخته اندش، خوب حفظ کند. نگهش دارد، چون می داند هر زمانی که آنها نخواهندش، خیلی راحت برش می دارند. کس دیگری جایگزینش می شود. این است که من، کلاً انگیزه هایم این بوده، اگر موفقیت و محبوبیتی است، اگر شهرتی هست، همه نشئت گرفته از جایی است که زندگی کرده ام. در مورد خودم می توانم این را بگویم. دیگران را نمی دانم؛ دیگران شاید رفته اند و تحصیلات عالیه داشته اند. ولی من، تحصیلات عالیه هم نداشته ام. ولی از دانشگاه خود این مردم بوده که فارغ التحصیل شده ام. از دانشگاه همین محله است که فارغ التحصیل شده ام، این را در هیچ کتابی درس نمی دهند. این عقبه همیشه جلو چشمم چراغ می زند. مراقب من است . شاید نمی دانم اگر به لحاظ  آماری بخواهید حساب کنید، اگر من بیشترین نباشم، شاید بگویم دومین نفرم که بیشترین جایزه های این مملکت را گرفته ام. حالا چه در خارج از کشور، چه در خود کشور. اینها برای من، درست است که به لحاظ مقام، خیلی ارزشمند است، اما من یک مسیر ناکجاآبادی را دارم می روم، انتهایش هم معلوم نیست کجاست. هر چه جلوتر می روی، مثل این بازی های گیم می ماند، سخت تر می شود. هرقدرجلوتر می روی،  امتیاز بیشتری می گیری. اما باید متمرکز تر و دقیق تر هم بشوی و من دارم این مسیر را می روم. یک راه طولانی دارم و باید بروم و همه اینها هم به خاطر این است هیچ وقت یاد نگرفته ام که چه جوری خودم را بگیرم، واقعاً شاید اگر بلد بودم، این کار را می کردم!

... مثلاً می بینم که طرف دارد نگاه می کند. هی نگاه می کند. تا جایی که بروم به طرف بگویم ببخشید، شما مشکل دارید؟ طرف می گوید: «سلام آقای پرستویی!» بعد یک دفعه متوجه می شوم که  ای داد بیداد. اصلاً یادم رفته کارم چیست. اغراق نمی کنم، وجداناً می گویم. یا پیش آمده که کاسبی مرا صدا کرده که آقا، تو راحت همین جور داری راه می روی؟ می گویم مگر چه شده؟ چرا باید ناراحت راه بروم؟ فوقش یک  امضا است. من که نباید فرار بکنم. هر کس دارد زندگی می کند؛ هر کس با تعریف های خودش. امثال ما یک مقدار خاص تریم به خاطر بیشتر دیده شدنمان. بقیه ولی دیده نمی شوند وگرنه در ذات قضیه که فرقی نیست. بزرگ ترین سرمایه زندگی ام مخاطبانم هستند.