الهی، چگونه خاموش باشم که دل در جوش و خروش است، و چگونه سخن گویم که خرد مدهوش و بیهوش است.
سلام، یه عادتی بعد از سلام بهم میگه حتماْ احوال پرسی کنم!
حالتون خوبه، خوب هستین، دماغتون چاقه ؟
آقا من ابتدای سخنم یه سئوال از حضور گرامی تون دارم؟
مگر غیر از اینه که در محیط وبلاگ نویسی بتونیم حتی یک قدم هم که شده به سمت اصلاحات پیش بریم و نه تسلیمات!
من اصلاحات رو این می دونم که مسائل سیاسی و اجتماعی و اقتصادی و ... رو شفاف سازی کنیم و بتونیم در مورد خوبی و بدی بعضی قوانین لون، بحث و گفتگو کنیم و در صدد بهتر شدن آن اقدام کنیم؛ هر چند یک قدم کوچک هم که شده.
تسلیمات رو این می دونم که مسائل و مشکلاتی را که اطرافمان به وضوح می بینیم خیلی راحت از کنار اون می گذریم، بدون اینکه بپرسیم چرا ؛ تسلیم اون قانون و یا علت و معلول غلط میشویم و در صدد بهبود آن بر نمی آییم و نسبت به اون بی تفاوتیم!
البته این فقط دیدگاه شخصی بنده است.
من در پست قبلی مقاله ای نوشتم و خوب در قبال اون نظرهای دوستان رو هم دیدم و برام جالب بود!
راستش سعی ندارم این مقالات رو (حالا شاید فقط در وبلاگ خودم) مطرح کنم. دوستی با من تماس گرفت و خیلی ابراز لطف و تشکر و ای حرفا داشت و به من پیشنهاد کرد که این مقالات و نوشته ها رو فعلاْ و در این موقعیت و اون هم در اینترنت مطرح نکنم! (حالا بماند که چرا) و از این دوست عزیز که به خواسته خودش معرفیش نمی کنم خیلی ممنونم؛ امیدوارم با همکاری یکدیگر بتوانیم حداقل یک گام مثبتی برداشته باشیم.
در کل، جمع بندی سخنم می خوام بگم که من عقیده ام بر این اصل که باید محیط وبلاگ نویسی در تشریح و نقد هرچه بهتره فعالیتها و هنجار و ناهنجاریهای اجتماعی جامعه موثر و به روز باشه و در مقابل هرگونه تنش و مشکلی وارد میدان شویم، و براین باور باشیم که ما می توانیم بر غلط چیره شویم!
علم چندانکه بیشتر خوانی                         چون عمل در تو نیست نادانی